Özellikle İstanbul'un şiir mahfillerinin takipçisi, şair ve şiir severler arasında Muammer Susuzlu'yu kimler hatırlıyor.
Nihat Samı Banarlı 1959 yılında Hürriyet gazetesinde yayınladığı "Vefaya Dair" başlıklı yazısını "...Zamanımızda vefa artık mânâsını kaybetmiş bir lâfızdır. O kadar ki şimdi Vefa Lisesi'nde okuyanlarla Vefa semtinde doğanlar 'Vefalıyım' diyebilirler. Bugün vefa mevzuunda yalnız onların sözü doğrudur." diye bitiriyor. Kuşkusuz ki her düşüncenin istisnaları vardır. Vefa konusunda bir istisna arayacak olursanız, şair Muammer Suzuzlu'yu örnek gösterebilirim. Argo'da sayıları çok az olan, ender kişilik sahibi kimselere "Kelaynak" diyorlar. Muammer Susuzlu vefa duygularının, sevginin ve hoşgörünün kelaynak kuşlarından biriydi.
Muammer Susuzlu'nun şiirlerinde sıkça yer verdiği Mecnun, yüzünü Kâbe duvarına sürerek dua ederken der ki:
"Temkinimi belâ-yı mahebbette kılma süst
Tâ dost ta'nedüp demeye bivefâ beni"
Hiçbir dostu, Susuzlu'ya vefasız diyemez. O mecnun gibi bir aşk ve vefa adamıdır. Sevgide de vefada da Kârun gibi zengindir. Kimi şairin hasta yatağının başında, kiminin mezar taşının başında, kiminin en ilgiye muhtaç yaşında Muammer Susuzlu'yu orada görürdünüz. Ben nice gönül zenginliğinin örneklerini gördüm.
Günlerden beri Muammer Susuzlu'nun henüz adı konulmamış şiir kitabının dosyasını karıştırmıştım. Şiirleri arasında geziniyorum. Şöyle not düşmüşüm: "Belki kitabına "Orkide Çiçeğim" diyecek. Belki "Mecnun Desinler", "Boşu Boşuna", "Gönlümün Delisi", "Sev Beni" adlarından birini verecek. Belki de insan ruhunun aynası olsun diye "Gözlerin" adını verecek. Belki de hiç birini."
Gözler, halk şairlerinin de kalem şairlerinin de en çok esin kaynaklarından biri olmuş. Nazım "Gözlerin gözlerin gözlerin, / gün gelecek gülüm, gün gelecek, / kardeş insanlar birbirine / senin gözlerinle bakacaklar gülüm, / senin gözlerinle bakacaklar" diyor. Gözler üzerine en güzel şiirlerden birini Rıza Tevfik yazmış. Besteleyeni bilmiyorum ama, şarkısı da çok güzel: "Ruhumda gizli bir emel mi arar / Gözlerime bakıp dalan gözlerin / Aklıma gelmedik bilmece sorar / Beni hülyalara salan gözlerin"
Muammer Susuzlu'nun da gözlerle ilgili birçok şiiri var. Kiminde sevgili "Bahar Gözlü"dür. Kiminde "Sitemkâr gözlü"dür. Kimi zaman sevgilinin gözleri şairi peşinde sürükler. "Mevsimler boyunca her dem gözleyip / Çağlayıp gönlümü akan gözlerin" diye dizelere aktarır.
Muammer Susuzlu'nun serbest şiirleri yanında hece ölçüsü ile yazılmış şiirleri çoğunlukta. Redif ve kafiye bütünlüğünü yakalamış olanları var. Zaman zaman bütünlüğün dışına çıktığı oluyor. Bunu da "Her yiğidin bir yoğurt yeyişi vardır" diye yorumlamak gerekir. Ama şiirlerinde kurguladığı ahenk, her birinin bestelenmeye uygun olduğunu söyleyebilirim. Zaten pek çoğu da bestelenmiş ve repertuarlarda yerini almıştır.
Muammer Susuzlu 1935'de Burdur'da doğdu. Burdur Lisesinde Hikmet Dizdaroğlu ve İbrahim Zeki Burdurlu gibi öğretmenlerinden feyz aldı. 1960'da ilk şiir kitabı "Şule"yi yayınladı.
Yeşilköy İlkokulunda görev yaptı. Bakırköy Kız Enstitüsünde, edebiyat grubu öğretmeni olarak çalıştı. Daha sonra öğretmenlikten ayrıldı.
Şiirlerinin pek çoğu değişik bestekârlarca bestelendi. 2000'de "Yaşam" isimli ikinci şiir kitabını, 2001'de "Gülşen" adlı edebiyat kültür ve sanat dergisinin yayınladı. 2009'da vefat etti.
