Koleksiyonun merkezinde, geleneksel taş kullanımının ötesine geçen sade ve heykelsi tasarımlar yer alıyordu. Etkinlik sırasında Cartier zanaatkârlarının canlı olarak gerçekleştirdiği mücevher üretimi gösterileri, marka mirasının bugünkü yorumuyla buluşmasını izleyicilere birebir yaşattı. Bu sahne, lüksün sadece sonuç değil, sürecin estetiği olduğunu da hatırlattı.
Bir tasarımcı gözüyle, “denge” teması yalnızca formlarda değil, mücevherin insanla kurduğu ilişkide de kendini gösteriyor. Zoe Saldaña’nın duruşuyla bütünleşen bu koleksiyon, sadece aksesuar değil; taşıyıcısıyla ruhsal bir bağ kuran sanat objeleri gibi sunuldu.
Moda yeraltına indi
Lee Alexander McQueen’in vizyoner bakışı, Sarabande Vakfı aracılığıyla hâlâ genç yaratıcıların yolunu aydınlatıyor. Londra merkezli bu yapı, maddi ve mekânsal olanaklara erişimi kısıtlı olan sanatçı ve tasarımcılara atölye, burs ve rehberlik desteği sunarak çağdaş yaratıcılığı cesaretlendiriyor.
Son dönemde Selfridges’te açılan Sarabande pop-up etkinliği, vakfın desteklediği sanatçıların sıra dışı materyallerle ürettikleri işlere ev sahipliği yaptı. Bu işler, moda, heykel, tekstil ve performans arasında gidip gelen disiplinler arası bir estetik dili ortaya koydu. Klasik galerilere meydan okuyan bu sunum biçimi, McQueen’in yaratıcı anarşisine sadık kalıyor.
Sarabande bir kurumdan çok daha fazlası; o, yenilikçi düşüncenin maddi karşılığını bulabildiği bir üretim alanı. Moda tasarımında fikir kadar özgünlük ve deneyselliğin ne kadar hayati olduğunu hatırlatmasıyla da bugün hâlâ çok güncel bir ilham kaynağı.
Wintour defteri kapandı
37 yıl boyunca Amerikan Vogue’un başında olan Anna Wintour, 2025 yazında görevinden çekildiğini duyurdu. Moda dünyasında sadece bir yayın yönetmeni değil, aynı zamanda yön verici bir figür olarak anılan Wintour, bu süre zarfında editoryal çizgiyi salt modanın ötesine taşıyarak kültürel bir referans noktası oluşturdu.
Wintour’un ardından derginin yeniden yapılanacağı açıklandı. Artık kararlar bireysel değil, daha kolektif bir yapı üzerinden alınacak. Bu, geleneksel “moda otoritesi” figüründen uzaklaşıp, çok sesli ve daha kapsayıcı bir anlayışa doğru evrilen bir süreci işaret ediyor.
Modanın sürekli dönüşüm içinde olduğunu bilen biri olarak, bu vedayı nostaljiyle değil, dikkatle izliyorum. Wintour’un mirası, sabit bir estetik anlayıştan çok; tutarlı, ama değişime açık bir duruşun ne demek olduğunu gösterdi. Bu duruş, yerini şimdi yeni bir anlatı formuna bırakıyor.
Korkusuz ve çıplak
Sharon Stone’un Mugler için verdiği kampanya pozları, modanın klasik kalıplarını sorgulayan bir çağrıya dönüştü. Pantolonsuz, özgüvenli ve doğrudan bir görsellikle şekillenen bu çekim, yaş, beden ya da toplumsal beklentilerle sınırlı olmayan bir kadın temsilini sahneye taşıdı.
Mugler’in teatral ama teknik çizgilerini Sharon Stone’un güçlü duruşuyla buluşturan bu iş birliği, feminenliğin alışılmış sınırlarını zorluyor. Sadece kıyafet değil, kişinin kendini nasıl sunduğu sorusu üzerinden yürüyen bir anlatı kurgulanmış. Moda burada bir kostümden çok, bir karar biçimine dönüşüyor.
Bu çalışmada beni en çok etkileyen, bedenin nesneleştirilmeden merkezde oluşuydu. Stone’un kadrajı dolduruşu, yalnızca bir model gibi değil; kendi hikâyesinin anlatıcısı gibi duruyordu. Moda endüstrisi açısından bu tür görsel çıkışlar, stilin ötesinde varoluşun da bir parçası olabiliyor.